|
| مقدمه |
|
|
| در ايران پيش از اسلام سنتهاي شفاهي از اهميت خاصي برخوردار بوده ، و آثار ديني و ادبي ، قرنها سينه به سينه حفظ مي‌شده است . براي مثال اوستا پس از سده‌ها انتقال شفاهي ، سرانجام در دورة ساساني به كتابت در آمد . از علل اساسي به كتابت درآمدن آثار زردشتي در دورة ساساني حفظ آنها در برابر پيشرفت سريع اسلام و نيز ايراداتي بود كه پيروان اديان صاحب كتاب نظير مسيحيان بر زردشتيان مي‌گرفتند . از دورة باستان افزون بر اشاراتي كه به ادبيات شفاهي زبانهاي مادي و سكايي در مآخذ باستاني شده ، آثار ادبي مكتوب دو زبان اوستايي و فارسي باستان بر جاي مانده است . از دورة ميانه از دو گروه زبانهاي ايراني غربي (شامل زبانهاي پارتي و فارسي ميانه) و شرقي (شامل زبانهاي سغدي ، خوارزمي ، سكايي و بلخي) آثار ادبي عمده‌اي در دست است . برخلاف زردشتيان ، ماني و پيروان او به كتابت آثار خود اهميت مي‌دادند و از مانويان آثاري نيز به زبانهاي ايراني (فارسي ميانه ، پارتي و سغدي) باقي مانده است. |
|
| : زرشناس ، زهره . ” مدخل ايران “ . دايره المعارف بزرگ اسلامي . زيرنظر كاظم موسوي بجنوردي . تهران : مركز دايره المعارف بزرگ اسلامي ، 1367- ، جلد 10، ص 557 |
* منبع : | |
| |
