|
| رشت |
|
|
| به نوشته برخي از محققان ، شهر رشت در پيش از اسلام و دست كم در دوره ساسانيان وجود داشته است . در زماني كه حكومت ساساني رو به فروپاشي مي‌رفت ، حكمراني مستقل اين ديار را گيلانشاه مي‌ناميدند . پس از غلبه اعراب بر ايران ، اولين بار كه نامي از رشت به ميان آمد ، سال 61 هجري قمري بود. اما از اين تاريخ ، تا زمان صفويه در كتاب‌هاي تاريخي نامي از رشت ديده نمي‌شود. بعدها در شرح وقايع دوره شاه اسماعيل صفوي از اين شهر ياد شده است. در زمان صفويه و به ويژه در دوره شاه اسماعيل صفوي، سرزمين گيلان به دو بخش : « بيه‌پس » به مركزيت رشت ، و « بيه‌پيش» به مركزيت لاهيجان تقسيم مي‌شد. حكومت بيه پيش از 943 هجري قمري به خان احمد گيلاني رسيد و شاه طهماسب اول صفوي، حكومت بيه‌پس را نيز به او سپرد. سرانجام شاه عباس اول صفوي گيلان را تسخير كرد. بعدها در سال 1045 هجري قمري ، شهر رشت به دست استپان رازين ـ دريانورد و شورشي مشهور روسي ـ غارت شد. در سال 1722 ميلادي نيز سپاهيان پتركبير ، رشت را تسخير كردند . اشغال‌گران روس تا سال 1743 رشت و گيلان را در تصرف خود داشتند. سپس روس‌هاي بلشويك در جريان تعقيب سفيدها ( هواداران تزار ) رشت را به تصرف خود درآوردند. اين شهر در قديم ، تنها راه ارتباطي و بازرگاني ايران از طريق بندر انزلي به اروپا بود. رشت در طول تاريخ خود، وقايع اسف‌انگيز فراواني را از سر گذرانده است. در زمستان 1246 هجري قمري، طاعون شديد در گيلان شايع شد و در حدود شش هزار نفر را از پاي درآورد. 56 سال بعد، شهر به آتش كشيده شد و خسارت‌هاي فراوان ديد. در سال 1316 هـ . ق ( 1899 م . ) در رشت شورش نسبتاً دامنه‌داري عليه قانون خراج راهداري كارگزاران روس كه از ساكنان دهستان‌ها دريافت مي‌كردند ، به وقوع پيوست؛ در نتيجه ، ايستگاه راهداري واقع در نزديك رشت توسط شورشيان وايران گرديد، اما با شدت عمل و خشونت سپهدار اعظم ـ حاكم وقت ـ پايان يافت. رشت در انقلاب مشروطيت نقش مؤثري داشت. به هنگام جنگ جهاني اول ( 1914 ـ 1918 ) شهر رشت در معرض تاخت و تاز سپاهيان روس و بعد نيروهاي انگليسي و شورشيان محلي قرار گرفت و خرابي بسياري در آن به بار آمد . در سال 1920 ميلادي، رشت بار ديگر صحنه درگيري‌هاي مسلحانه شد: ارتش سرخ در سال 1331 هـ . ق ( 1920 م . ) باكو را تصرف كرد و وارد بندر انزلي شد. اين كار سبب تشويق انقلابيون گيلان گرديد. سرانجام در همين سال حكومتي ضد انگليسي به رياست ميرزا كوچك خان جنگلي در رشت اعلام شد. انگليس‌ها رشت را تخليه كردند و با آتش زدن انبارهاي خود و انهدام پل سفيدرود ، رهسپار بغداد شدند. قوايي از تهران عازم سركوبي انقلابيون شد. به موجب قرارداد 1339 هـ . ق ( 1921 م . ) كه بين دولت‌هاي ايران و اتحاد جماهير شوروي منعقد شد، گيلان و رشت از نيروهاي روسي تخليه شد. امروزه شهرستان رشت به عنوان مركز راههاي بازرگاني گيلان و بازار تجارت و واردات و صادرات مطرح است و به عنوان مركز استان امكانات جهانگردي فراواني دارد. |
|
| بندر انزلي |
|
|
| قديمي‌ترين زماني كه در متن‌هاي تاريخي از انزلي ياد شده. سال 863 هـ . ق است كه در آن زمان يك دهكده كوچك بوده است. از اوايل دوره صفويه، اين ناحيه مورد توجه انگليسي‌ها، روس‌ها و دولت مركزي ايران كه پايتخت آن قزوين بود، قرار گرفت. انگليسي‌ها در تجارت ابريشم گيلان با داير كردن شركت تجارتي در مسكو، راه رشت ـ انزلي ـ بادكوبه به اروپا را رونق بخشيدند و انزلي به عنوان « دروازه اروپا ـ معروف شد. از اين زمان به بعد، انزلي به تدريج به صورت توقف گاهي براي كشتي‌هاي تجاري و سرپلي ميان رشت و اروپا قرار گرفت و روز به روز بر رونق آن افزوده شد . با روي كار آمدن پهلوي اول و توجه وي به بندر انزلي بازسازي و اسكله‌هاي جديدي در انزلي و غازيان ساخته شد و اداره بندر و كشتي‌راني مجهز گشت. در حال حاضر، بندر انزلي يكي از زيباترين شهرهاي گيلان و مجهز‌ترين بندر كرانه‌هاي درياي مازندران است كه ساالانه هزاران تن كالا توسط كشتي، از آن خارج و يا به آن وارد مي‌شود. |
|
| لاهيجان |
|
|
| بناي شهر لاهيجان به « لاهيج‌ابن سام ابن نوح» نسبت داده مي‌شود. اين شهر، در گذشته « دارالاماره » يا « دارالامان» و سپس « لاهيجان المبارك» خوانده مي‌شد. لاهيجان در سال 705 هجري قمري به دست اولجاتيو فتح شد و امير تيمور به آن لشگر كشيد. پس از تيمور ، سيداميربيك و اعقاب وي ـ از سادات كياني ـ بر شهر لاهيجان حكومت كردند. شاه عباس اول نيز پس از شسكت خان‌احمد وارد لاهيجان شد. پس از سقوط حكمرانان كياني، حاكمان صفوي در اين شهر حكومت كردند. از حوادث ناگوار و مهم در تاريخ لاهيجان، طاعون سال 703 هجري قمري، آتش‌سوزي سال 850 هـ . ق و اشغال آن توسط روس‌ها در سال 1725 ميلادي است. در سال 1230 هجري قمري نيز لاهيجان دچار زلزله شد و در سال 1246 ، بار ديگر طاعون در آن كشتار كرد. لاهيجان يكي از مراكز اصلي جنبش جنگلي‌ها بود، در حال حاضر لاهيجان يكي از شهرهاي زيباي استان با امكانان فراوان جهانگردي است. |
|
| لنگرود |
|
|
| نام لنگرود براي نخستين بار در سال 512 هـ . ق در متن‌هاي تاريخي ذكر شده است . اين سال مصادف با مرگ « سلطان محمد » پسر « ملك‌شاه آلب ارسلان » است كه منجر به آزادي « فرامرزبن مروانشاه » از زندان اصفهان شد. وي به همراه « علاء الدوله علي » ـ شاه مازندران ـ از اصفهان به طبرستان و از آن‌جا به لنگرود رفت. در روزگار سلجوقيان ، سادات‌كيا بر لنگرود حاكم بودند. در دوره صفويان ، خصوصاً در دوره سلطنت شاه عباس اول ، شهر لنگرود مركز حوادث مهمي بوده است. فرار احمدخان حاكم لاهيجان از لنگرود و دستگيري اعضاي خانواده وي توسط « كيافريدون » حاكم گيلان و تحويل آن‌ها به شاه عباس، از جمله رويدادهاي مهمّ اين دوره شهر است. نادر براي سركوب تاتارهاي شرق مازندران و توسعه تجارت و دست‌يابي به دريا، لنگرود را براي ايجاد پايگاه دريايي و كارخانه كشتي‌سازي انتخاب كرد و در توسعه آن كوشيد. در زمان قاجار نيز لنگرود مورد توجه قرار گرفت. مردم اين منطقه در نهضت مشروطيت شركت كردند. اين شهر، امروزه يكي از مناطق مهم استان گيلان است و در ميان شهرهاي شرق گيلان از موقعيت جالب توجهي برخوردار است . |
|
| رودبار |
|
|
| با آن كه پيشينه تمدن رودبار و نواحي پيرامون آن ، به دو هزار سال پيش از ميلاد مسيح مي‌رسد ، در متن‌هاي تاريخي كم‌تر به نام اين شهر اشاره شده است. پس از اسلام ، طايفه‌هايي از شام و حلب به رودبار مهاجرت كردند و در آن ساكن شدند. بعدها، در زمان نادرشاه افشار، گروهي از كردهاي قوچان و نواحي شمال خراسان نيز ناگزير از سكونت در اين شهر شدند. رودبار منطقه‌اي كوهستاني است و مرتفع‌ترين شهرستان استان گيلان به شمار مي‌آيد. رودبار را مي‌توان دروازه ورودي گيلان از طريق مركز كشور دانست. كوه‌هاي بسيار زيباي اين ناحيه، به صورت رشته‌هاي موازي با دره‌هاي جالب توجه، فضاي طبيعي دلنشيني را پديد آورده‌اند. زمين لرزه 31 خرداد 1369 اين شهر را ويران كرد. امروزه ، عليرغم بازسازي‌هاي فراوان، هنوز رونق پيشين را باز نيافته است. |
|
| تالش |
|
|
| « تالش » و « تاليش» را به عربي طبلستان مي‌گويند. هشتپر مركز اين شهرستان وسيع است كه در گذشته شفارود و پس از آن، كرگان رود نام داشت. تا زمان افشاريه، بخش جنوبي شهرستان تالش تابع حكومت كسگر بود و بخش‌هاي مياني آن تا آستارا تحت فرمان حكومت « ناو» و « طول » قرار داشت ( اسپهند ) و بالاخره بخش شمالي آن را « گشتاسفي» يا « گشتاسبي» مي‌خواندند و مركز حكومتي آن « لنكران » بود. پس از انعقاد عهد‌نامه‌هاي گلستان و تركمان‌چاي، تالش گشتاسبي از پيكر ايران جدا شد و سپس تالش اسپهبد و تالش كسگر كه عمدتاً تحت سلطه خوانين « نمين » اردبيل بود، دو قسمت شد. قسمت شمالي آن در محدوده شهرستان آستارا، تا سال 1342، تابع اردبيل باقي ماند و قسمت جنوبي آن به پنج بلوك يا خان‌نشين به نام‌هاي كرگانرود ( كرگارو)، اسالم، تالش دولاب ( رضوان‌شهر )، شاندرمن و ما سال تقسيم و خمسه طوالش ناميده شد. تالش در يك منطقه زيباي جنگلي قرار دارد و مركز آن شهر هشتپر است. |
|
| آستانه اشرفيه |
|
|
| آستانه اشرفيه يكي از شهرهاي مهم مذهبي و زيارتي گيلان است. وجود مقبره حضرت « سيد جلال‌الدين » در اين شهر ، اهميت آن را دو چندان كرده است. اين شهر در گذشته « كوچان » ناميده مي‌شد. جلال‌الدين اشرف (ع) فرزند امام موسي كاظم (ع) در قرن چهارم هجري قمري به اين شهر نقل مكان كرده، ولي در هيچ منبعي از آن ذكري به ميان نيامده است. در حال حاضر، آستانه اشرفيه يكي از شهرستان‌هاي پر اهميت مذهبي، زيارتي و كشاورزي گيلان است. |
|
| رودسر |
|
|
| شهرستان رودسر در زمان‌هاي قديم به بخشي از « رانكوه » در شرقي‌ترين ناحيه گيلان تعلق داشت. اين منطقه از شمال به درياي مازندران، از جنوب به رودبار ( عمارلو) و از غرب به ديلمان و لاهيجان محدود مي‌شد. قديمي‌ترين نام رودسر كه از متن‌هاي معتبر تاريخي به دست مي‌آيد، « كوتُم» است كه شهر كوچكي در رانكوه بوده است. پس از آن، شهرستان رودسر« هوسم» نام گرفت و آن‌چنان كه در متن تاريخي آمده است، در سال 375 هـ . ق بازاري نيكو و مسجد جامع بزرگي داشته است. بعدها اين شهر به دلايل نامعلومي رو به خرابي نهاد و در اواخر قرن نهم هـ . ق به « رودسر» ( شهري كه ميان دو رود واقع است ) تغيير نام داد. رودسر امروزي يكي از شهرهاي بسيار زيباي استان گيلان است. |
|
| صومعه‌سرا |
|
|
| در متن‌هاي تاريخي و جغرافيايي از منطقه‌اي به نام صومعه‌سرا سخني به ميان نيامده است. تنها در دو رباعي منسوب به « سيدشرفشاه» ، عارف قرن هفتم هـ . ق، از صومعه‌سرا نام برده شده است. منطقه صومعه‌سرا مشتمل بر دو مركز عمده اميرنشين « تولم » و « كسگر» بود كه در متن‌هاي تاريخي ، بارها به اين دو نام اشاره شده است. در اواخر قرن سيزدهم هـ . ق نيز ، « كَسما» كه مركز مبارزات جنگليان بود، اعتبار خاصي داشت. برخي از متن‌ها ، نام صومعه‌سرا را برگرفته از نام عارف بزرگ قرن چهارم و پنجم هجري « شيخ عبدالله صومعي» مي‌دانند كه مريدان بسيار داشته و صومعه‌هاي متعددي به بركت وجود او در گوشه و كنار اين شهر برپا شده بود. طبق گفته حمدالله مستوفي، كسگر از اقليم چهارم بوده و در عهد امارت امير ديباج ( 700 هـ . ق ) تحت فرمان شرف‌الدوله، به خواهرزاده امير ديباج بود. حدود سال 974 هـ . ق شاه طهماسب به « خان احمد خان » ( والي لاهيجان ) دستور داد كه كسگر را به فرمان رواي قانوني آن واگذار كند. احمد خان از اين دستور سرباز زد. در نتيجه هجوم سپاه شاه طهماسب، حاكم كسگر به نام سپهسالار سعيد كشته شد و حكومت كسگر به امير ساسان بزرگ سپرده شد. به روايت جهانگرداني كه از كسگرات ديدن كرده‌اند، اين شهر در سال 1159 ويرانه بوده است. در زمان آغامحمدخان قاجار ، اين ناحيه خارج از مناطق حكمراني شاه قاجار بود؛ ولي در زمان فتحعلي شاه تحت حكومت شاه شناخته شد، به شرط آن كه حاكم آن‌جا را مردمِ منطقه انتخاب كنند. در اين دوره از وسعت كسگر كاسته شد و اين ناحيه به وسعت كنوني خود رسيد. شهرستان صومعه‌سرا، در حال حاضر. يكي از مناطق رشد يافته اقتصادي و مهاجرپذير استان است و از جاذبه‌هاي طبيعي جالب توجهي برخوردار است. |
|
| فومن |
|
|
| بر اساس متن‌هاي تاريخي، فومن در دوران اسلامي به عنوان مركز بخش بيه‌پس ( بخش عربي گيلان ) شناخته مي‌شد. فرمان‌روايان اين منطقه را عمدتاً از خانواده « آل‌اسحاق » مي‌دانند كه نسب خود را به خاندان‌هاي باستاني ايران از جمله اشكانيان مي‌رسانيدند. در زمان امير ديباج، فومن به تصرف مغولان درآمد. سادات آل‌كيا در سال 766 هـ . ق از مازندران به گيلان آمدند. در اين زمان، حكمران فومن « امير ديباج فومني» بود كه به كمك اميرهاي محلي ديگر با نيروهاي آل‌كيا به نبرد پرداخت. نبرد ميان آل‌كيا ، آل اسحاق و متحدانش سال‌ها ادامه يافت و سيد علي كه مدعي امامت بود، در سال 791 هـ . ق در يك پيكار خونين در نزديكي رشت به قتل رسيد . از معروف‌ترين چهره‌هاي خاندان اسحاقيه فومن در دوران صفويه « امير حسام الدين» فرزند « امير ديباج» است كه بين سالهاي 907 تا 921 هـ . ق ، در زمان شاه اسماعيل، بر اين منطقه حكمراني مي‌كرد. شاه اسماعيل صفوي براي فرمان‌روايي بر سراسر گيلان در صدد مقابله با امير حسام‌الدين برآمد. پس از قدرت يافتن دودمان صفوي و تصميم شاه‌عباس به برچيدن حكومت‌هاي محلي ، « خان احمد» ( آخرين فرمان‌رواي لاهيجان از دودمان آل‌كيا) و « محمد امين‌خان» آخرين فرمان‌رواي فومن از دودمان آل اسحاق نيز از سپاه قزلباش شكست خوردند و سرتاسر گيلان زير فرمان حكومت صفويه درآمد. قيام جنگلي‌ها از تولم آغاز گرديد و فومن، پناه‌گاه مهم ميهن‌پرستان و آزادي‌خواهان شد. در حال حاضر، شهرستان فومن از مناطق زيبا و آباد استان گيلان است كه ارزش‌هاي بسيار جالب گردشگري دارد. |
|
| شفت |
|
|
| شفت از ناحيه‌هاي بسيار قديمي با پيشينه تمدني كهن در گيلان به شمار مي‌آيد كه در متن‌هاي مختلف تاريخي، بارها از آن نام برده شده است. مركز شفت گوراب شفت خوانده مي‌شد كه در نزديكي روستاي «نصيرمحله » امروزي قرار داشت و آثاري از آن به جا مانده است. |
|
| آستارا |
|
|
| آستارا واژه‌اي تالشي است كه تالشي‌ها آن را « هسته» و يا « آهسته‌رو» تلفظ مي‌كنند. از زمان صفويه تا قاجاريه، نام آستارا تنها به منطقه‌اي ميان انزلي و رود ارس كه بخشي از آن در حال حاضر جزو جمهوري آذربايجان است، اطلاق مي‌شده است. در محل كنوني آستارادهي به نام « دهنه كنار » وجود داشته كه از زمان قاجاريه به بعد، به سبب صدور كالا و رفت و آمد تجّار توسعه يافت و سبب گرديد تا تمدن جديد اروپا، زودتر به اين شهرستان راه پيدا كند؛ به طوري كه همزمان با تأسيس دارالفنون در تهران، در آستارا نيز مدرسه‌اي به نام « مدرسه صادقيه » افتتاح گرديد و در سال 1300 نيز يك مدرسه دخترانه و هم‌چنين يك كتابخانه و قرائت‌خانه در آن داير شد. در دوره معاصر پس از گسترش روابط ميان دولت‌هاي ايران و اتحاد جماهير شوروي ( سابق ) و سپس با جمهوري‌هاي تازه استقلال يافته آذربايجان، گرجستان و . . . آستارا اهميت بيشتري يافت. |
|
| نام و نشاني اماكن و ديدني‌هاي مهم استان |
|
|
رشت
چشمه آب شورلاكان – جنوب رشت
چشمه چشما گل سه‌شنبه – بخش سنگر، جنوب شرقي رشت
باغ سردار محتشم – رشت
باغ مشكوه( سالار) – رشت
ساختمان شهرداري - رشت
ساختمان ادره پست – رشت
ساختمان استانداري سابق – رشت
عمارت كلاه‌فرنگي – رشت
حمام حاج آقا بزرگ – رشت
حمام‌هاي پيرسرا، شاهزاده و گلستان- رشت
آرامگاه ميرزا كوچك خان – جنوب رشت
مدرسه شاپور – سرراه رشت، بندرانزلي
برج ساعت – ميدان مركزي رشت
كاروان‌سراي لات – 35 كيلومتري جنوب رشت
خانه حاج‌ميرزا احمد ابريشمي – ميدان صيقلان رشت
خانه سردار معتمد رشتي – كوچه سردار رشت
خانه سيد اسماعيل ضيابري – كوچه امام جمعه رشت
خانه سيد علي مقيمي- خيابان امام رشت
خانه ديوان‌بيگي – خيابان بحرالعلوم رشت
قلعه ساسان – جاده رشت ، آستارا
مسجد صفي ( سفيد ) – رشت
مسجد جامع جور ـ لشت نشاء
بقعه آقا سيد عباس و سيد اسماعيل – محله ساغر سازان رشت
امامزاده ابراهيم – محله بادي الله شهرستان رشت
بقعه آقا سيد قاسم – 8 كيلومتري شرق كوچصفهان
آرامگاه سيد ابوالقاسم – محله سيد ابوالقاسم رشت
بقعه آقا سيد محمد يمئي – 3 كيلومتري شمال شرقي لشت نشاء
بقعه آقاشاه ( عكاشه ) – شمال سنگر ، از توابع رشت
بقعه آقا سيد دانيال – كوچصفهان رشت
بقعه خواهر امام – محله خواهر امام رشت
آرامگاه مير نظام الدين و دكتر حشمت – محله چله‌خانه رشت
پل مرغانه پرد – لاله دشت كوچصفهان
موزه رشت – رشت
رودسر
چشمه آب معدني سجيران – اشكور بالا
كاخ اختصاصي رضا شاه – جنب ساختمان فرمان‌داري رودسر
كاخ ناهار خوران – رودسر
قلعه بندبن – قاسم‌آباد رودسر
پل آجري تميجان – شش كيلومتري جنوب غربي رودسر
بقعه آقا سيد احمد و آقا سيد حيدر – هفت كيلومتري جنوبي كلاچاي
بقعه پير – هفت كيلومتري روستاي حسنك‌سرا
بقعه پير محله رانكوه ، - 10 كيلومتري جنوب شرقي رودسر
مجموعه ميدان – شهر رودسر
مسجد جامع اميربنده – كلاچاي
بقعه آقا سيد معين و مبين – 5 كيلومتري جنوبي غربي رودسر
بقعه سيد ابوجعفر ثايري – 35 كيلومتري جنوبي غربي رودسر
بقعه مرتضي و سيد ابراهيم – 12 كيلومتري جنوب روسر
بقعه امامزاده آقا سيد ابوالحسن – دهكده لمكني، از توابع رودسر
صومعه‌سرا
منطقه حفاظت شده سلكه – شهرستان صومعه‌سرا
مناره گسكر – بخش مركزي صومعه‌سرا
پل خشتي كسما – حوالي صومعه سرا
بقعه آقا سيد ابراهيم و آقا سيد عبدالله- 4 كيلومتري شمال شهر صومعه‌سرا
فومن
چشمه آب معدني زمزمه – جنوب غربي فومن
چشمه آب معدني علي زاخوني – بالاتر از بازار ماسوله
روستاي تاريخي ماسوله – 26 كيلومتري جنوب غربي ماسوله
بقعه عون‌بن‌علي‌بن‌محمّد ماسوله – فومن
امامزاده عون بن محمد ماسوله – فومن
قلعه رودخان – فومن
مناره رودخان – فومن
مناره سلجوقي – فومن
مناره مسجد جامع – فومن
قلعه مسجد كلده – فومن
حمام‌هاي قديمي گلشن و طاهر گوراب – فومن
آستارا
منطقه حفاظت شده لوندويل – استارا
آرامگاه پير قطب‌الدين باغچه‌سرا – 3 كيلومتري شمال غربي آستارا
لاهيجان
تالاب امير كلايه بخش شيرجو پشت – شمال لاهيجان
بقعه امامزاده آقا سيد ابوالحسن – دهكده كمني، از توابع رودسر
منطقه حفاظت شده امير كلايه – شهرستان لاهيجان
پل خشتي بخش گوله – لاهيجان
پل خشتي لاهيجان – لاهيجان
پل خشتي نياكو – جاده لاهيجان، رشت
پل خشتي كسيم – لاهيجان
تي‌تي كاروان‌سرا – مسير لاهيجان به ديلمان
خانه قديمي محمد صادقي – بيرون شهر لاهيجان
بقعه شيخ زاهد گيلاني – بيرون شهر لاهيجان
بقعه ميرشمس‌الدين لاهيجي – داخل شهر لاهيجان
بقعه چهار پادشاهان – محله ميدان لاهيجان
بقعه ملاعاقل – محله « پردسر» لاهيجان
آرامگاه كاشف السلطنه – لاهيجان
آرامگاه بابا ولي ( قادر پيغمبر) – دهكده بابا ولي ديلمان، لاهيجان
حمام گلشن – محله ميدان لاهيجان
حمام قديمي ديلمان – لاهيجان
آرامگاه پيرحسن و پير مسعود – 36 كيلومتري شمال شرقي لاهيجان
مسجد جامع – محله ميدان لاهيجان
مناره مسجد جامع – لاهيجان
مسجد اكبريه – محله گابنه لاهيجان
آرامگاه شيخ ابوالوجيه – دهكده « زاكله‌بر » از توابع لاهيجان
بقعه آقا سيد اسماعيل و آقا سيد ابراهيم – 2 كيلومتري شمال شرقي سياهكل
بقعه آقا سيد محمد – 6 كيلومتري جنوب شرقي لاهيجان
بقعه آقا سيد رضاكيا- بلوك 14 لاهيجان
امامزاده سيد ابوجعفر سادات – محله لاهيجان
امامزاده آقا مير جمال‌الدين – محله پردسر لاهيجان
امامزاده سيد علي غزنوي – دهكده « تجن گوگه» لاهيجان
آرامگاه امامزاده ميرشمس‌الدين – محله « اردبازار » لاهيجان
بندر انزلي
منطقه حفاظت شده سياكشم – بندر انزلي
منطقه حفاظت شده سرخانكل – بندر انزلي
تالاب انزلي- جنوب بندر انزلي
كاخ ميان پشته – بندر انزلي
ساختمان معتمدي – شمال غربي بندر انزلي
پل غازيان – بندر انزلي
پل ميان‌پشته – بندر انزلي
برج ساعت – بندر انزلي
ساختمان گمرك – بندر انزلي
بقعه امامزاده صالح – غازيان بندر انزلي
بقعه بي‌بي حوريه – شالور بندر انزلي
آرامگاه آقا سيد محمد نجفي – سامان‌سر غازيان
لنگرود
پل آجري لنگرود – روي رودخانه لنگرود
خانه قديمي منجم‌باشي – لنگرود
خانه قديمي دريابيگي- لنگرود
حمام حاج‌ميرزا احمدي – لنگرود
حمام قديمي كياكلايه – لنگرود
خانه قديمي رئيس‌زاده – كنار رودخانه لنگرود
خانه محبي – كوي سيد خليل لنگرود
خانه منجم باشي – خشكالي محله لنگرود
آرامگاه امامزاده سيد حسين و ابراهيم – محله فشكالي لنگرود
بقعه دوازده تن ملاط – رانكوه لنگرود
آستانه اشرافيه
آرامگاه پيرجنگلي بازكيا – گوراب بين آستانه اشراقيه و لاهيجان
بقعه آقا سيد حسن – شهر استانه اشرفيه
بقعه اقا سيد حسين كيا – 7 كيلومتري غرب آستانه اشرفيه
بقعه آقا سيد محمد ـ شهر آستانه اشرفيه
بقعه سيد جلال‌الدين اشرف – شهر آستانه اشرفيه
آرامگاه دكتر محمد معين – كنار رودخانه حشمت رود آستارا
تالش
منطقه حفاظت شده ليسار – شهرستان تالش
منطقه حفاظت شده ناو اسالم – تالش
منطقه حفاظت شده آلالان – تالش
كاخ قشلاقي ضرغام السلطنه – شهر هشتپر
عمارت سردار امجد – تالش
قلعه صلصال ليسار – 18 كيلومتري مركز شهرستان تالش
حمام قديمي آق‌اولر – تالش
امامزاده شفيع – بخش ماسال تالش
اسپيه مزگت يا سفيد مسجد – نزديك روستاي ديناچال
بقعه سيد محمود – 9 كيلومتري شمال هشتپر
بقعه شيد شرف شاه – 5 كيلومتري شرق رضوان شهر
پل تالش دولاب – روستاي تالش دولاب
عمارت نصرالله خان سردار – اتاق سراهشتپر
رودبار
چشمه آب معدني سنگرود – دهستان عمارلو، بخش رودبار
چشمه آب گرم ماستخور- 5 كيلومتري رودبار
دره گوهر رود كرانه شرقي سفيدرود، نزديك روبار
تپه باستاني مارليك – روبار
روستاي تاريخي هرزويل – نزديكي شهر منجيل
پل تاريخي – لوشان رودبار
آرامگاه آقا سيد محمود مرندي – 3 كيلومتري شرق منجيل
بقعه امامزاده طيب و طاهر – 30 كيلومتري شمال شرقي لوشان
بقعه امامزاده محمد حنيفه – 12 كيلومتري شمال‌شرقي لوشان
آرامگاه پير موسي – 16 كيلومتري شمار رودبار
شفت
بقعه آقا سيد ابوجعفر – 4 كيلومتري جنوب شرقي شفت
بقعه امامزاده اسحاق – 25 كيلومتري جنوب شفت
قلعه رودخان شفت – شفت
آب‌انبار رستم آباد – روستاي رستم آباد رودبار |
|
| زنده دل ، حسن . مجموعه راهنماي جامع ايرانگردي : استان گيلان ، تهران : نشر ايرانگردان – جهانگردان ، 1379 . ص30-38، 107-114. |
* منبع : | |
|
